Huwelijksreis naar de Kleine Sunda Eilanden

We zijn op 11 april 2008 getrouwd en omdat onze huwelijksreis een onvergetelijke reis zou worden hebben wij uiteindelijk ervoor gekozen om deze reis met Dari Java te maken.
Robert en Sifa (Sifa is zelf van Java) organiseren samen met Sifa’s familie avontuurlijke reizen in heel Indonesië. De genereerde winst gaat naar een school op Java.

We hebben Robert en Sifa persoonlijk leren kennen op de vakantiebeurs en hadden een hele goede indruk van hun. Ze hebben veel tijd genomen om onze vragen te beantwoorden en hun enthousiasme heeft ons helemaal overgehaald. We konden al onze wensen aangeven en zij keken wat mogelijk was. Uiteindelijk zijn ze bij ons thuis op bezoek geweest en hebben wij de reis nog een keer doorgenomen. Omdat Robert & Sifa zelf net dezelfde reis gemaakt hadden en alle hotels geïnspecteerd hadden konden we met behulp van hun foto’s al een goed voorproefje op onze reis doen!
Uiteindelijk verliep de hele reis zonder problemen, werden wij overal op tijd opgehaald en werden ook tussentijdse vragen en aanpassingen van ons snel en professioneel beantwoordt en gerealiseerd!

Als wij nog een keer naar Indonesië gaan zullen wij zeker weer met Dari Java gaan!!!

Dag 1: Amsterdam— Kuala Lumpur — Denpasar


Heerlijk geslapen in hotel Swanenburg. Om 11.00 konden wij on board gaan van het Malaysia Airlines toestel. Erg vriendelijke service maar ook erg krappe stoeltjes. De reis ging voorspoedig en naar 12 uur vliegen naar Kuala Lumpur, een tussenstop van 3 uur in Kuala Lumpur en 3 uur vliegen naar Bali waren wij uiteindelijk naar meer dan 24 uur in ons hotel op Bali in Sanur aangekomen. Het Peneeda View hotel is een kleinschalig en mooi hotelletje met twee zwembaden, direct aan het strand gelegen.
We waren zo ontzettend moe dat wij direct op bed zijn gegaan. Om een uur of 19.30 zijn we dan Sanur een beetje gaan verkennen en hebben wij een lekkere Pizza gegeten.


Dag 2: Sanur, Bali

Vandaag hebben wij lekker geluierd aan de swimmingpool. Het was super heet en vochtig en de ‘zweet-vakantie’ kon beginnen! S’avonds heeft Mel zich 2 sarongs voor 10 Euro laten aansmeren. Ze wilden toch daadwerkelijk eerst 25 Euro voor 1 sarong hebben!!! Zo konden we alvast wennen aan de impertinente Balinese verkopers. Je verteld een verkoopster je naam en ineens spreekt iedereen je met je naam aan en wil je iets verkopen. De ene doet erg zielig ‘No business in one week’ en de andere probeert op je slecht geweten te appelleren: ‘Je hebt bij haar wel wat gekocht en bij mij niet!’. Nou dat was best wennen en moeilijk om constant ‘nee’ te moeten zeggen! De consequentie was dan ook dat wij niet meer op het strand zijn gegaan. Eigenlijk toch erg jammer!


Dag 3: Op weg naar Maumere, Flores

Na een beetje bijkomen van de lange reis naar Bali gaat het vandaag richting Flores waar wij een rondreis van ongeveer 10 dagen zullen maken. Hier hebben wij veel zin in en zijn erg benieuwd hoe het eiland en de mensen eruit zullen zien. We hebben al gehoord dat de bevolking erg verschild van die van Bali. Helaas had onze vlucht een uur vertraging en moesten wij een andere vlucht nemen die uiteindelijk op Sumba tussen landde. Erg spannend zo’n binnenlandse vlucht. De vliegmaatschappijen staan namelijk eigenlijk op de zwarte lijst! Aaaahhhh!!!! Gelukkig heeft dit meer met service of seatruimte te maken dan de technische details.
Eindelijk op Flores aangekomen worden wij naar ons hotel Sea World Club gebracht. Een mooi luxe hotel in the middel of nowhere in Maumere. Het is hier op de eerste blik al het tegendeel van Bali. Een prachtig rustige strand en bijna geen toerist te verkennen. De mensen zijn erg vriendelijk en hebben een veel donkerdere huidskleur en andere gelaatstrekken dan de mensen op Bali. Dit omdat zij van de Aboriginals afstammen.
Na het avondeten hebben wij kennis gemaakt met onze gids Martin Anggo en onze chauffeur Matthus en ons programma voor Flores door genomen. Wat een prachtige mensen zijn dat! We hebben zo veel plezier gehad om met hun de tien dagen door te brengen.!Als ‘Flores natives’ hadden zij natuurlijk heel veel know-how over Flores en konden wij veel leren. Wij kunnen hun alleen maar aanbevelen! Dus als iemand meer wil weten over deze twee toppers kan diegene graag een mailtje sturen naar: mhudic@yahoo.de .


Dag 4: Wureng en Watublapi

Na een heerlijke nachtrust zijn wij vroeg in de ochtend naar Watublapi, een traditioneel dorp, met een school en een klooster gereden. Hier werden wij door een horde overenthousiaste kinderen begroet! Wij waren een grote attractie voor hun. Ze hadden lang geen toerusten gezien en we werden dan ook contant belegerd.
Het grappige aan Flores is, dat de meeste mensen geen Engels kunnen spreken en maar een woord gebruiken. Dus, het maakt niet uit waar je komt, of je man of vrouw bent, je bent gewoon ‘mister’. Ik weet niet hoe vaak ons werd toegeroepen: Hello mister!!!!”
De ‘horde’ liep het hele stuk achter ons aan naar het klooster waar we begroet werden door Pater Jan. Pater Jan heeft ons in het klooster rondgeleid en we hebben, zeer ten schaamte van de priest, Father Rudi tijdens zijn wasritueel in ondergod in de tuin verrast;-)
Op het schitterende terras van het klooster mochten wij uitrusten en van het prachtige uitzicht genieten. Hier kregen wij een aantal aparte verfrissingen: Een vreemde roze super mega zoete siroop, koffie met melk en heeeeeeel veel suiker en naar rook smakend afgekookt water. Maar goed, we willen ja niet ondankbaar zijn en hebben alles braaf opgedronken.
Pater Jan vertelde dat hij binnenkort voor een assignment naar Nederland komt en we hebben hem ons adres gegeven als hij zijn heeft om ook eens Friesland te leren kennen.
Verder ging het naar het eigenlijke dorp. Hier werden wij al dansend door vrouwen in traditionele kleding ontvangen. We werden met water gezegend en Mel kreeg een sjaaltje cadeau. Er werden drie prachtige dansen voor ons opgevoerd en mochten wij in de tussentijd het traditionele ‘betelnut’ proeven. In een klein schaaltje lagen de betelnut, wit poeder van een boom (zag eruit als cocaïne), een stukje hout en een Bamboesigaret. Een vouw heeft ons voorgedaan hoe het moest worden gegeten. Eerst neem je de betelnut en doet die in de mond, dan wrijf je het stukje hout in het witte poeder en bijt je een stukje af en dan ga je het achter je kiezen klemmen en af en toe kauwen! Baaaaahhhh, dit was zo ontzettend goor! Een hele sterke bittere smak zodat wij bijna moesten overgeven. Maar wij wilden ja niet onbeschoft zijn en hebben gewacht tot de gids zei we mogen het uitspugen.
Voor de mensen op Flores is de Betelnut een soort kauwtabak. Prachtig zijn ook de super rode tanden die men hiervan krijgt. De gids zei dat het niet verslavend is maar gezien de soms wel erg relaxte, dromerige mensen waren wij daar niet zo zeker van.
Hiernaar hebben twee mannen vuur voor ons gemaakt en heeft Melanie in tien jaar haar eerste sigaret weer gerookt. Zij waren zo trots en niemand wilde roken, dus heeft Mel even twee keer gepaft. Nu werden wij uitgenodigd om mee te dansen en hebben wij als ook de dorpelingen hieraan veel plezier beleeft!
Na deze sportieve activiteit hebben wij het traditionele Ikat-weefproces gezien. Ongelofelijk wat voor prachtige kleuren met natuurlijke stoffen gemaakt kunnen worden!! Met een paar leuke souvenirs op zak verlieten wij het onvergetelijke Watublapi en reden richting Wureng.
Wureng is een traditioneel islamitisch vissersdorp. Ook hier waren weer vele kinderen en iedereen wilde op de foto! De mensen zijn er heel gelukkig ook al leven zij naar onze standaard in armoede. Iedereen straalde en was blij ons te zien. Een vrouw was helemaal onder de indruk van Mel’s witte huid, die inmiddels al goed aan het verbranden was. Sommigen zeiden dat Mel net een kameleon was dat van kleur verandert;-)
Terug in ons hotel horden we dat er een vulkan, de ‘Egon’, in de buurt weer actief was en zijn we er nog even op uit getrokken om deze te bekijken. Helaas konden wij niet erg dichtbij maar waren huizen bomen en straten bedekt onder een dikke laag witte as. Was toch wel indrukwekkend om te zien! Op Flores zij in totaal nog zes actieve vulkanen.
S’avonds hebben wij lekker Nasi Goreng in het hotel onder het genot van een traditioneel bandje gegeten. Natuurlijk moest Mel uiteindelijk met de kelner gaan dansen omdat niemand anders wilde. Dit was een mooi beeld voor de dinerende vijf gasten en medewerkers.
Ook Vivian en Jeroen, een stel dat wij later hebben leren kennen, waren van de partij. Ze hebben een soortgelijke rondreis gemaakt en we kwamen elkaar dan steeds weer tegen en konden gezellig onze ervaringen uitwisselen.


Dag 5: Van Maumere naar Detusoko

Vandaag moesten wij een heel eind met de auto naar Detusoko van waar we de Kelimutu zouden gaan beklimmen. Een prachtige autorit door vele traditionele dorpen en een adembenemend landschap.

Gearriveerd in het klooster Wisma Francicus dat voor twee dagen ons onderkomen zou worden, waren we erg schokt over de kamer. Een vieze Spartaanse kamer vol muggen en andere insecten. Oké, nu begon ‘back to basic’ toch echt!

Maar we horden van Vivian en Jeroen, dat hun kamer in het hotel in de stad nog veel erger was.

Om 19.00 uur hebben wij avond gegeten: een lekkere soep, witte rijst en groenten. Pieter en Mel waren al uit voorzorg voor heel Flores vegetarisch geworden;-)

Na het eten kregen wij een prachtige muziekvoorstelling van de weeskinderen die in dit klooster opgroeiden! Wat een paar schatjes!!!

Mel moest op een gegeven moment


mee dansen en uiteindelijk hebben wij met z’n alleen gedanst en de kinderen in ons hart gesloten. Deze waren eerst nog heel terughoudend en durfden het snoep dat wij mee gebracht hadden bijna niet te nemen.

Maar in de loop van de avond waren alle angsten weg en hebben wij samen veel gelachen. Mel had het liefste een kindje, een hele lieve meid die met haar de Twist danste, mee naar huis genomen. De kinderen vonden het hilarisch dat wij uit ons dak gingen en gek gingen doen!

Helemaal bezweten ging het dan om 23 uur eindelijk naar bed.


Dag 6: Kelimutu en Jopu

Na weinig slaap moesten wij om 3.00 uur s’ochtends al weer uit de veren op weg naar de Kelimutu vulkaan. Die moest men toch echt bij zonsopgang zien! Dus gingen wij in onze prachtige oranje en groene regenjassen op weg naar de Kelimutu.
De beklimming was toch wel een van de gevaarlijkste en spannendste belevenissen die we ooit hebben mee gemaakt!!! Omdat er nog heel weinig toerisme is, zijn er geen gangbare paden of veiligheidsvoorzieningen. Licht ontbrak natuurlijk ook! Dus in het pikkedonker achter onze gids aan, die als enige een minizaklantaarn had, de gladde oneffen vulkaan op. Af en toe liet onze gids een kleine lichtstraal in onze richting schijnen zodat Mel heel kort iets kon zien en Pieter aanwijzingen kon geven: “Let op: plas water, grote rots, glad oppervlakte). Wat een avontuur!
Dan eindelijk bereikten we de top van de Kelimutu. Ook Vivian en Jeroen kwamen later aan, totaal doorweekt, omdat zij geen regenjassen hadden. Enthousiast wachten we op de prachtige zonsopgang, die uiteindelijk door het slechte weer en de dikke nevel niet te zien was;-( Wat een teleurstelling. Gelukkig klaarde het later wel wat op, zodat wij nog mooie foto’s konden maken. Mel met haar kapotte enkel, kon helaas niet met haar wandelstok het gevaarlijkere gebied passeren, dus is Pieter met Vivian en Jeroen nog even deze weg gevolgd en hebben wij prachtige foto’s kunnen maken van de kratermeren.
Op de Kelimutu zijn drie verschillende kleuren kratermeren te vinden. Het grappige is, dat deze meren nu blauw en zwart zijn en 30 jaar geleden rood waren. De bevolking gelooft, dat de zielen van de kinderen naar het licht turkooizen meer gaan, die van de andere mensen naar het blauwe meer en die van misdadigers naar het bruine.
Rond een uur of 11 waren we dan weer terug in het klooster in Detusoko. Hier hebben wij naar het ontbijt (rijst, waterspinazie, ei) eerst nog maar een dutje gedaan. S’middags zijn we dan richting het traditionele dorp Jopu gegaan. Het grappige was dat Jeroen al vertelde, dat we daar een Yeti met megavoeten tegen zouden komen. En ja hoor, daar was de chief die echt uitzag als een Yeti!!! Uiteindelijk zijn wij in het traditionele huis gegaan en we hebben de geschiedenis gehoord. Dit vonden we eerlijk gezegd niet erg spannend en we waren blij als we uit dat donkere van muggen overstroomde hok weer uit mochten!


Dag 7: Van Detusoko naar Riung

Vandaag moesten wij een hele afstand met de auto afleggen van Detusoko naar Riung. Dit was wel de mooiste en indrukwekkendste rit tot nu toe! We zijn bij prachtige plaatsen en landschappen gestopt zoals de Blue Stone Beach in Ende. De hele strand lag vol met turkooizen stenen die naarmate er water op kwam nog meer schitterden. Helaas wist niemand waarom deze uiteindelijk turkoois zijn.
Deze stenen worden hoofdzakelijk naar Japan geëxporteerd voor de productie van tegels enz.. Voor vele locals was dit hun bron van inkomsten en verzamelden en sjouwden zij de hele dag door stenen. Uiteindelijk kregen zij voor een grote zak vol stenen maar 1 Euro betaald! Belachelijk!!!

Op een gegeven moment kwamen wij nog een moeder met drie kleine kinderen tegen, die zakken zand te voet vervoerde. De kinderen hadden kapotte kleren aan en waren erg smerig. Dit heeft toch echt wel pijn in het hart gedaan om haar en de kinderen zo te zien. We hebben haar dan ook geld gegeven, zodat ze weer even goed vooruit kon!

Verder richting Riung kwamen we nog meer spectaculaire landschappen tegen en hadden het gevoel midden in een Lost-aflevering te zitten.

In Ende stopten wij even om te pinnen. Melanie was vergeten de pinpas uit haar koffer te halen en zo moesten wij midden op straat de koffer openen. Het mooie was, dat dit direct naast een politiekazerne was. De politiemensen kwamen langzaam argwanend op ons toe gelopen en Martin en Matthus deden ineens erg paniekerig. Het moest allemaal heel snel weer worden ingepakt en allemaal terug in de auto! Twee meter verder stopte de politie ons. De politiemannen hebben Pieter en Melanie niet een blik gewaardigd en Martin en Matthus op een bedreigende manier ondervraagd. Gelukkig mochten wij toch zonder hun smeergeld te moeten betalen (hadden al van de corrupte politie gehoord) verder reizen.

Eindelijk konden we gaan pinnen en op de weg terug naar de auto werd vooral Mel al weer van iedereen aangestaard. Zij was er zo nerveus van dat ze op een gegeven moment tegen het erg lage plafond van een kraampje liep en zich behoorlijk haar hoofd stootte. Al huilend en woedend over haar stomheid en het feit dat iedereen het had gezien gingen wij verder richting Riung.

Tegen de middag zijn we aangekomen in Riung. Omdat het te veer was naar het strand hebben we een heerlijke koude douche genomen, die erg zinvol was, omdat de airco in de kamer pas vanaf een uur of 19 functioneerde. Dus lekker verder zweten!

Maar goed, dat waren we al gewend dus zijn we op weg naar de local market gegaan. Mel was eerst heel bang, omdat zij tot nu toe altijd met Martin weg gingen, maar de mensen waren super lief en erg vriendelijk. Iedereen zwaaide naar ons en wilde op de foto.


Dag 8: Flying dogs en het verlaten eilandje

Vanochtend zijn we vroeg opgestaan en naar de haven gegaan. Hier gingen we samen met Martin op de boot richting de ‘vliegende hinden’. Matthus moest het auto wassen wat wij belachelijk vonden en we zeiden dat hij mee moest gaan. Maar blijkbaar is de rolverdeling er toch een stuk anders. Grappig was ook dat zij ons iedere keer als we ergens met de auto stopten de deur open hielden. We zeiden dat dit niet hoeft, maar ze deden het gewoon verder. We voelden ons soms wel erg bezwaart.

Na een tijde op de boot te zijn gevaren zagen we al de zwarte boomtoppen met duizenden vliegende honden. Ongelofelijk! De arme beesten wilden gewoon rusten en daar komen dan weer een paar stomme toeristen voor die ze wakker gemaakt worden. Erg zielig!
Daarnaar zijn we naar een verlaten eilandje gegaan en hebben daar uitgerust, gezwommen en van de zon genoten.

Na een heerlijke douche met auto op weg naar Bajawa. Dit was een erg avontuurlijk rit over straten waar overal megagaten inzaten. In Bajawa was het klimaat ineens veel koeler en Mel had een dikke verkoudheid te pakken. Maar met wat inheemse medicijnen was deze nar een paar dagen weer redelijk opgeknapt.


Dag 9: Traditional villages of Flores

Eigenlijk was vandaag een trekking gepland maar door Mel’s kapotte enkel konden wij deze helaas niet maken. Daarvoor hebben wij dan twee prachtige traditionele dorpjes, Luba en Bena, bezocht. De mensen in de dorpen waren erg vriendelijk en helemaal niet opdringerig. Daarom hebben wij besloten om hier zelfgemaakte sjaals te kopen, natuurlijk ieder schal in een ander huis, zodat iedereen er wat van had. Terwijl de mannen op de velden aan het werk waren, waren de vrouwen bezig het eten voor te bereiden.
De hut van de chief heeft een poppetje op het dak en voor ieder huis hangen horens van buffels. Hoe meer hoorns des te hoger het aanzien van de jager in het dorp is.
In de middag gingen we op weg naar Soa (hot springs), het water was meer dan 40 graden en het deed zeer om erin te gaan! Uiteindelijk had Pieter de hemel gevonden en was er niet meer uit te krijgen. Mel ging dan toch liever in het gedeelte dat een stuk kouder was. Alle locals hadden hun kleren aan en Mel was de enige in een bikini. Op een gegeven moment kwam er een mega groep van scholieren aan en er verzamelden zich een hele boel jongens om Melanie. Die maakten vrolijk foto’s van haar op hun mobieltjes en Mel voelde zich als een kermisattractie. Pieter was nergens te bekennen en Mel werd de hele tijd gevraagd om op te staan. Mooi niet, hoor!
Uiteindelijk hadden zij genoeg gezien en gingen de jongens verder. Bij de uitgang zagen wij hun dan nog en ze gingen allemaal op de bus klimmen zodat wij een leuke foto konden maken. Erg grappig!
Op de terugweg kwamen we nog een familie met een dode aap tegen. De apen eten hun oogst op en moeten daarom worden gedood. De kinderen waren in ieder geval erg blij met een lekker stukje aap vanavond;-)
Terug in het hotel moesten we opschieten omdat wij met Jeroen en Vivian en hun gidsen afgesproken hadden.
In Lucas restaurant zaten we dan: Jeroen, Vivian, Riekus, Martin, Richard, Matthus, Pieter en Melanie genietend van het eten en de gezellige sfeer. Later nog een akelige krakeel, die op de stoel van ons balkon zat tegen gekomen. Bah, wat een megabeest!


Dag 10: Bajawa-Ruteng

Mel voelde zich de hele dag erg beroerd en Pieter moest vaak foto’s alleen gaan maken. Gelukkig hadden wij hele lekkere broodjes mee die uit maïsmeel en vlees van een boom gemaakt waren. In de middag kwamen we bij het prachtige klooster Santa Maria Beduca Cita aan. Dit klooster is een school voor meiden die non willen worden. Er wonen 4 nonnen, 1 priester en 30 meiden. Als we onze kamer zagen konden we onze ogen haast niet geloven! Absoluut prachtig en eindelijk weer een heerlijke douche!
S’middags gingen we lunchen in Ruteng en even naar een groot warenhuis. We hadden onze gids Matthus een zonnebril belooft en voor Martin’s baby hebben we wat babyspullen, als een erg schattige mickey-mouse-muts gehaald. Uiteraard hebben wij ook wat spullen voor de meisjes in het klooster gehaald en luchtballons en pennen voor de school die we morgen gingen bezoeken.
Nog even langs de local market die wel erg indrukwekkend was. Overall vreemde geuren, honderden mensen, kippen, vissen, groente, fruit, vlees enz. Mel was ook hier weer een klein wereldwonder en werd van iedereen aangestaard!
In de avond hebben we gezamenlijk met iedereen een eenvoudige maar lekkere maaltijd gegeten. Het was heerlijk te zien wat een losse atmosfeer er was en hoeveel iedereen lachte. Niet te vergelijken met een klooster in Nederland. De priester vertelde ons dat hij en de nonnen iedere zes maanden naar de Filipijnen moesten vliegen, omdat zij maar een verblijfsvergunning van zes maanden krijgen.
De Indonesische overheid is erg islamitisch ingesteld en wil niet dat het katholicisme wordt verbreidt.

Na nog een hele boel gesprekken in het Engels met de meiden gingen we heerlijk in ons bed liggen!
Wat een luxe!


Dag 11: Ons laatste tripje op Flores

Heerlijk uitgerust gingen wij de volgende dag naar Labuan Bajo, helaas al onze eindbestemming op het prachtige eiland Flores! Op de weg stopten wij bij een locale afgelegen school waar zeker 80 kinderen net pauze hadden. Ze waren super enthousiast ons te zien en we werden ontvangen als koningen! Na een kort gesprek met de leraren en het overhandigen van de schrijfblokken en pennen konden wij de kinderen de luchtballons geven. Wat een opstand! Mel kon de plastic zak niet meer vast houden zo wild werden de kinderen. Dit was een van de prachtigste belevenissen van de reis! Dat kinderen nog zo happy met zo weinig kunnen zijn. Als dank zongen de kinderen voor ons ‘brother Pieter’.

Na een lange dag in de auto kwamen we s’avonds eindelijk aan in de Kommodo Eco Lodge.
Hier kregen wij wederom een prachtige kamer!

In Labuan Bajo is ook de malariamug, daarom liggen er al op de kamer lotions die men moet gebruiken.
Lekker vroeg naar bed gegaan, want we moesten de volgende ochtend al weer om 4.00 uur opstaan voor de boottocht naar Rinca. We hadden ook een tweedaagse trip naar Rinca en Komodo kunnen doen, maar omdat Mel snel zeeziek wordt en een overnachting op een boot zeker niet comfortabel zou zijn, kozen wij voor een eendaagse trip.


Dag 12: Boottocht naar Rinca en de Komodo-dragons

Om 5.00 uur waren al op het boot richting Rinca. De wind was behoorlijk koud maar wat een prachtige zonsopgang op de boot! Onderweg kwamen we ook nog twee dolfijntjes tegen die vrolijk in het water speelden.

Om 7.30 uur kwamen wij op Rinca aan en werden begroet door een geit op een buurboot. Het arme dier zou de volgende dag aan de Komodo-dragons worden gevoerd omdat er een Japanse filmploeg was die een film produceerde. Zij hadden ook een ‘zeer realistische’ nep-varaan bij zich. Dat was toch even erg lachen!

We moesten eerst nog een stukje lopen naar het begin van het park, maar kwamen onmiddellijk al een paar dragons tegen. Ze lagen heerlijk lui in de zon voor een van de huizen waar net eten werd gekookt. Het is bijna niet te geloven dat deze ogenschijnlijk luie dieren een mens bliksemsnel kunnen aanvallen en doden. Helaas moest men voor de foto’s minstens 3m afstand houden, maar goed, beter zo dan aangevallen worden.

Vol verwachtingen begonnen we aan de twee uur durende trip over het eiland. Helaas kwamen we helemaal geen varaan tegen, alleen een die heel ver weg op een bergtop zat;-( Het was ongelofelijke heet, er waaide geen windje en er was nauwelijks schaduw te vinden tijdens de wandeling. Mel was dan ook al naar een halfuur compleet doorweekt!
De teleurstelling was groot! Als kleine troost ging de gids nog even met Pieter naar een huis met meerde dragons bij de ingang kijken, en ’s kon Pieter nog een paar mooie foto’s maken.
De laatste dag op Flores betekende ook afscheid nemen van onze fantastische chauffeur Matthus en onze fantastische gids Martin. We waren nog even op bezoek in Matthus zelf gebouwd huisje en hebben ook zijn vrouw leren kennen. Martin ging de volgende dag weer richting zijn geboortestad. Hij zou nog zeker twee dagen onder weg zijn tot hij zijn vrouw een kindje weer zou zien.

S’avonds hebben wij met Jeroen&Vivian lekker gegeten in de Kommodo-Eco Lodge en zijn even gaan kijken bij een feest in de buurt. Nou, we kwamen uit in een mega donkere tent waar een aantal mensen aan tafel zaten en wat jeugd een biertje dronk. We hebben dan maar besloten dat we met z’n vieren een stuk beter konden feesten en zijn weer terug gegaan naar de logde


Dag 13+14: Van het avontuur naar de luxe

Vandaag lieten wij het Spartaanse Flores achter ons en gingen wij genieten van de luxe op Lombok. Eigenlijk hadden we maar een heel klein stukje moeten vliegen, maar er was helaas geen rechtstreekse vlucht naar Lombok. Dus moesten we eerst terug naar Bali vliegen, daar weer drie uur op het saaie vliegveld rondhangen tot we uiteindelijk in 20 minuten naar Lombok vlogen.
We geloofden onze ogen niet als we aankwamen in de Qincy Villas in Senggigi. We waren in het paradijs belandt: een kleinschalig, super de luxe hotel met verrukkelijk eten en een prachtige atmosfeer!!! S´ochtends konden we ons ontbijt op onze luxe balkon innemen en de dag aan het prachtige zwembad en strand doorbrengen, hadden we niet nog een tripje geboekt. Mel was helemaal uitgeput van de rondreis over Flores en moest al naar een paar uurtjes het tripje afbreken. Erg jammer, maar we waren allebei nodig aan rust toe!
Dus hebben wij de rest van de dag en de dag erop lekker aan het zwembad geluierd. Het was helaas door erg opdringerige verkopers niet mogelijk om aan het strand te gaan liggen, maar goed. Natuurlijk konden we een lekkere massage niet missen en heeft Mel ook haar vingernagels en teennagels laten lakken. Het werd weer een echt kunstwerk met kleine bloemen op ieder nagel. Bovendien hebben wij ook nog wat souvenirs gekocht, die wij uiteindelijk voor minder als de helft van het eerst genoemde bedrag konden krijgen. Alles dank Pieter’s hardnekkige onderhandelingen! Mijn held!!


Dag 15 + 16: Gili Trawangan, Bali

Nog twee dagen op Gili Trawangan en dan naar Bali. Vroeg in de ochtend moesten we helaas de Qincy Villas verlaten en met de speedboot naar Gili Trawangan. Dit is het grootse van de drie Gili´s voor Lombok. Ook hier hadden wij een mooi hotel, Villa Ombak met een outdoor/douche en toilet.
Gili Trawangan is een hip surfereiland waar vele jonge lui rond hangen. Men zou geweldig kunnen snorkelen maar helaas ziet Pieter dan niets, dus zijn we gewoon aan het zwembad gebleven.

Verder is er niet veel te beleven, maar kan men wel lekker ontspannen op het eiland. Zo hebben wij een heeeeeerlijke massage gehad, waarbij wij prachtige eendaagse onderbroeken moesten dragen. Mel’s kond was hiervoor natuurlijk veel te dik, dus kreeg ze gewoon ook haar kond gepeeld. Afsluitend konden wij in een heerlijk geurend bloemenbad bij kaarsenlicht van een erg smerige thee genieten.


Dag 17—22: Tempels en natuur van Bali

Vandaag vertrokken we weer met de speedboot naar Lombok, waar we naar het vliegveld werden gebracht. Onderweg stopten we nog even voor een paar monkeys. Mel heeft hun wat koekjes gevoerd terwijl Pieter het tafereel vanuit een piepkleine opening van het autoraam filmde. De held wilde liever veilig in de auto blijven!

Op Bali hebben we de laatste dagen doorgebracht in het Bali Mandira hotel in Legian.

Twee dagen zijn we nog wat tempels en natuur gaan bekijken, onder andere het prachtige Tana Lot, en hebben wij nog een stuk Bali kunnen beleven.

De eerste dag gingen we met de neef van Little Wajan (volgens horen en zeggen de beste gids op Bali), Komang, op pad.
Komang was een hele aardige jongen die zijn uiterste best deed om ons zo veel mogelijk mooie plekken te laten zien. In Tana Lot, heeft Mel nog even een dikke Boa om haar nek gehad, terwijl Pieter weer op veilige afstand bleef. Natuurlijk moest Mel eerst haar nek wassen voordat ze weer in Pieter’s buurt mocht komen.

Zelfs op Bali leken Pieter en Mel een hele attractie en werden zij continue op de foto gevraagd. We zullen dus nu ergens in Indonesië aan familie en vrienden voorgelegd worden. Erg vreemd gevoel als je erover nadenkt!

S´middags gingen we lunchen in een traditioneel restaurant met een prachtig uitzicht over de rijstterrassen. Helaas werd de harmonie verstoord door een aantal boswerkers, die behoorlijk met hun kettingzagen tekeer gingen. Desondanks hebben wij een heerlijke Nasi Goreng gekregen en konden wij met een lekker gevulde maag weer richting onze volgende belevenissen.

Op de terugweg naar ons hotel zagen we op een gegeven moment een McDonalds. Die konden wij naar alleen maar Indonesisch eten natuurlijk niet zo maar laten liggen! We vroegen Komang of hij mee wilde eten. Maar hij vond, dat dat eigenlijk niet mocht. Na Mel´s overredingskunst is hij dan uiteindelijk toch mee gegaan en heeft een typisch Indonesisch gerecht gekozen bij de McDonlads. Was erg grappig om te zien dat je daar ook rijst met een kippenbout kreeg;-)

Geweldig was ook de trip met Little Wajan. Eerst gingen we na een traditionele dansopvoering die 10 Euro per persoon koste en volgens ons echt niet de moeite en het geld waard was. Dan reden wij verder richting de mooie rijstvelden in het noordwesten van Bali. Op een gegeven moment kregen Pieter en Melanie mega hoofdpijn en de arme Wajan moest met twee zieken verder rijden. Hij kocht zelfs tijgerbalm in een apotheek en heeft Mel´s en Pieter´s hoofden gemasseerd!
Gelukkig ging het na een tijdje al wat beter...

Uiteraard hebben wij Bali lang niet zo goed kunnen bekijken als Flores, maar toch heeft Flores een diepe indruk op ons gemaakt en kon Bali voor ons niet aan Flores tippen.


Wij hadden een adembenemende en prachtige vakantie en alles was tot in de puntjes geregeld door Robert en Sifa! Ook de fantastische begeleiding van Matthus en Martin, onze chauffeur en gids op Flores, hebben ons dit onvergetelijke belevenis mogelijk gemaakt!